Een duik in het zeegras
Tropische stranden, kajakken langs de kust, duiken tussen de schildpadden in het Caribisch gebied – niet als vakantie, maar als veldwerk voor je wetenschappelijk onderzoek naar zeegras. Klinkt aanlokkelijk toch? Vergis je niet, het is hard werken, vertelt Fee Smulders, onderzoeker aan de Wageningen Universiteit. Fee bestudeert het groeien van zeegras en hoe klimaatverandering hier invloed op heeft. Haar onderzoek staat centraal in de nieuwe Tipping Point Ahead clip dat binnenkort zal verschijnen.
Fee Smulders
Hoe raak je in hemelsnaam verzeild in onderzoek naar zeegras?
“Dat was tijdens mijn studie Biologie aan de Universiteit van Amsterdam. Ik was breed geïnteresseerd, en je kon veel kanten op tijdens de studie. De veldwerken vond ik het leukst, daar leer je het meest. Tijdens een veldwerk in Portugal kwam ik in aanraking met zeegras. Zeegras groeit dus op de bodem van de zee. Het wordt vaak verward met zeewier, maar zeegras heeft wortels en zaden – net als gras. Ik vond het heel interessant, en het onderwerp bleef in mijn achterhoofd zitten toen ik mijn master Mariene Biologie ging doen en mij verdiepte in tropische mariene ecologie. In die tijd leerde ik ook Marjolijn Christianen, mijn huidige begeleider, kennen. Wat dat betreft heb ik geluk gehad, want interesse in zeegras begon in die tijd net te groeien.”
Wat maakt het zo’n interessant onderwerp?
“Het wordt steeds duidelijker dat zeegras een belangrijke, stabiliserende functie heeft voor het mariene ecosysteem, net zo belangrijks als mangroves. Zeegras slaat ook veel CO2 als koolstof op en speelt bovendien een rol in het beschermen van de kust. Een gebied zonder zeegras is als duinen zonder helmgras; het zand kan alle kanten op. En omdat we nog maar weinig van zeegras afweten is er veel laaghangend fruit, veel onderzoek is bedoeld om een eerste basis te leggen. Hoe reageert zeegras op de klimaatverandering, welke rol speelt het bij de kustbescherming of de biodiversiteit? Er is nog veel meer te ontdekken, dat is heel motiverend.”
Wat onderzoek jij precies?
“Specifiek kijk ik naar de effecten van zeeschildpadden en hun interacties met zeegras in het Caribisch gebied. De groene zeeschildpad is bijvoorbeeld afhankelijk van zeegras, het is hun brood en boter, volwassen schildpadden eten bijna niks anders. Twintig jaar geleden was deze schildpadsoort functioneel uitgestorven. Mensen zien toen begonnen met het beschermen van de schildpaddenpopulaties – en met indrukwekkend succes. Alleen is er wel een keerzijde: met hun terugkeer grazen ze soms de zeegrasvelden leeg, tot afsterven aan toe. In mijn veldwerkgebieden in Bonaire kijk ik onder andere hoe groot de invloed is van grazende zeeschildpadden op de groei van zeegras: ik plaats kooien op stukken zeegras en keer na een tijdje terug om te zien wat het verschil is met en zonder begrazing.”
Een gezond zeegrasveld biedt ook bescherming tegen andere dieren. Video: Fee Smulders
En kan je al wat vertellen over de resultaten?
“Wat heel interessant is gebleken, is de rol die haaien spelen. Als er veel haaien in een gebied zijn, heeft dat een positief effect op de kwaliteit en groei van zeegras. Zo zijn er bij de Bermuda eilanden relatief weinig haaien maar wel veel schildpadden. Deze kunnen ongestoord grazen en de zeegrasvelden daar zijn dan ook grotendeels kaal of verdwenen. Op de Bahama’s zie je iets heel anders. Er zijn daar meer haaien en je kan zien dat het graaspatroon van zeeschildpadden anders is: ze zijn voorzichtiger en blijven niet lang op dezelfde plek eten. Dat voorkomt overbegrazing van de zeegrasvelden. Haaien leveren dus een positieve bijdrage aan het behoud van het zeegrasecosysteem.”
Dus zeegras staat onder druk?
“Ja, maar er spelen wel meer factoren een rol. Klimaatverandering, maar ook andere menselijke factoren: de toename van nutriënten in het water, kap van mangroves, bebouwing van de kust. Zeegras wordt bij zwemstranden vaak weggehaald. En heb je het eenmaal weggehaald, dan is het heel lastig om het weer terug te laten komen. Er is nog geen beleid voor het beschermen van zeegrasecosystemen, zoals er bijvoorbeeld voor koraal wel is.”
Duiken in Bonaire als veldwerk, dat lijkt mij dan weer niet verkeerd…
“Vergis je niet, het is hard werken! En ik plan altijd teveel in zo’n veldwerkperiode, dus je maakt lange dagen. Ik kijk naar de groei van zeegras, dus dat betekent dat ik naar beneden duik met een liniaal en letterlijk blaadjes zeegras meet. Daar voel je wel de hele tijd de golfslag, die voel je in de avond nog. Omdat je niet heel diep hoeft te duiken kan ik drie uur achter elkaar onder water blijven, vaak doe ik twee sessies achter elkaar – maar ik had afgelopen veldwerk soms ook drie. Mensen zeggen wel eens tegen mij, wat lekker daar – maar het is soms echt doorbikkelen!”
Wetenschap onder water: tellingen van zeegrasplantjes.
De nieuwe TPA clip met Fee verschijnt later deze maand op de Tipping Point Ahead website!
